Het is de 4de keer in 8 dagen tijd als we weer het ziekenhuis inlopen, hoe geweldig is het zorgsysteem in ons land, dat erin zo een korte periode er zoveel mogelijk is. Ik kan alles van vinden over dit systeem en dat alles is een ipov (interesting point of view) waar ik niets mee hoef te doen. Ik ben dankbaar dat ik in een land mag wonen, waarbij ik gebruik mag maken van een betaalbaar zorgstelsel.
Afijn
teruggaand naar het laatste gesprek met de chirurg waarbij hij al aangaf dat de
uitslag van de MRI, met een eventueel kleiner geworden tumor niet
doorslaggevend moet zijn. De knobbels in mijn borst zijn voelbaar veranderd en
dat is fijn, nog fijner zou het zijn als ik daar tastbaar bewijs van zou
hebben. De chirurg laat beelden van de MRI voorbijflitsen met de mededeling dat
de tumor niet is veranderd. Ik poc en pod deze uitspraak, ik ben anders gewaar.
Een foto kan ik wel enigszins beoordelen en ook met een echo kan ik redelijk
uit de voeten. Maar een MRI inzien en daar betekenis aan geven is een heel
ander verhaal, vergelijkingen met de vorige uitslag gaan te snel voor me. Ik
laat het los, dit is wat de chirurg mij wil vertellen en ik ben er voor nu ok
mee. Zijn adviserend voorstel blijft onveranderd, borstamputatie met verwijdering
schildwacht klier en wel zo snel mogelijk. De afspraak met de narcotiseur staat
ook al gepland voor deze week. Ik voel hoe mijn lichaam zich dan nog meer
spant, ik vraag mijn muurtjes weer omlaag te gaan en vergroot mijn energieveld,
waardoor er meer ruimte ontstaat en ik weer meer kan ontspannen. Bijzonder is
het hoe mijn lichaam zich spant, c.q. verkrampt, op het moment dat ik hardop en
naar “vreemden” wil ga vertellen wat ik nu wil. Voor mijzelf kiezen is het
loslaten van het oordeel dat ik geef om de meningen en oordelen van anderen.
Voor mijzelf kiezen en uiting daaraan geven is wat ik al steeds meer en meer
ben gaan doen, hoe veel meer en gemakkelijker mag dit nog gaan zijn? Ik kijk de
chirurg aan en ik vertel hem dat ik wil wachten met de amputatie. Hij valt
achterover in zijn stoel (how i like a little bit of drama) en kijkt me vol
ongeloof aan. Ik zie dat hij dit lastig vindt en dat is ok, in zijn realiteit
is dit afwijzen van waar hij voor staat, voor alles wat hij geleerd heeft. Zijn
relaas over verstandig zijn, goede en slechte keuzes maken en over het hebben
van zekerheid, ik begrijp hem. Dit is deze realiteit waarin er druk gelegd
wordt op het maken van de juiste keuze, als ik geen goede keuze maak, dan ga ik
dood. Hoe bijzonder is dit, dat er in deze realiteit we denken dat als ik maar
de juiste keuze moet maak, ik blijf leven. Ik bedoel hiermee te zeggen,
iedereen met wie ik praat of gepraat heb in mijn leven, weet dat als het je
tijd is om te gaan, je gaat. Als het Gods wil is, of het universum dit pad voor
je heeft bedacht, of Allah die je roept, noem het maar op en vul het maar in,
als het je tijd is, dan ga je dit lichaam verlaten. Hoe kan ik dan een juiste
keuze maken, die ervoor zorgt dat ik blijf leven? Wat als er geen goede of
foute keuzes zijn? Ik kies voor een gewaar zijn en volg daarbij de energie van
de grootst mogelijke bijdrage voor mij en mijn lichaam op dat moment. Ik
vertrouw erop dat ik de informatie krijg die een bijdrage is, ik vertrouw op de
timing daarvan, ik vertrouw op de mensen die ik om mij heen mag hebben, die
allemaal hun waardevolle expertise met mij willen delen. Gebaseerd op alles
hierboven, kies ik, iedere keer, iedere dag en soms zelfs iedere 10 seconden.
Dit wetende neemt de ondraaglijke druk weg van de beslissing over leven of
dood. De chirurg verteld mij dat als ik deze keuze maak, hij mij niet kan
redden op het moment dat ik dan bij hem kom en het te laat is. Ik kijk hem aan
en ik zie de redder in hem, zijn verantwoordelijkheid om mij te moeten laten
leven. In energie (gedachten) ontsla ik hem van zijn onmogelijke
verantwoordelijkheid en taak. Ik vertel hem dat ik verantwoordelijk ben over
alles waar ik voor kies. En dat ik hoop dat hij met mij in overleg wil blijven
om zo de behandelingen aangepast naar mijn wensen te kunnen blijven doen. Zijn
schouders gaan weer omlaag en ik ervaar een rust, meer ontspanning in de sfeer.
Ik erken dat het voor hem niet meevalt, tegenover hem zit iemand die aan zijn
professionele beleving en overtuigingen tornt. Welke bijdrage mag ik hier zijn
voor hem en voor alle andere patiënten die met hem te maken hebben en gaan
krijgen? Toen hij het meer los heeft gelaten van hoe het zou moeten gaan, kwam
er een andere energie bij hem naar voren. Hij vertelde mij dat gezien de
gradatie van de tumor, ik inderdaad nog tijd heb. Daar was ik mij al die tijd
al gewaar van, zo dankbaar voor zijn openheid om nog meer samen te gaan werken.
Hij vertelde over een gerenommeerde dokter in Amerika die haar werkwijze heeft
veranderd. Zij geeft na de diagnose, haar patiënten meer tijd dan wat
gebruikelijk is en zij heeft opmerkelijk goede resultaten hiermee. Waar was ik
al die tijd al gewaar van? Wij gaan met elkaar in overeenstemming dat ik over
een aantal maanden terugkom en we dan weer gaan kijken hoe ik ervoor sta en dan
weer een nieuwe keuze gaan maken. Ik heb de dokter gevraagd, dat als ik
tussentijds merk dat ik wel de amputatie of operatie wil of dit mogelijk is.
Niet omdat ik onzeker ben, of twijfel voor nu, het is voor mij het openhouden
van alle opties, niets staat vast nu, alles kan en mag bewegen zoals het mag
gaan. De chirurg en wij gaan uit elkaar, met een goed gevoel dat de volgende
afspraak over een paar maanden gaat plaats vinden.
In de dagen erna krijg ik het besef van de hoeveelheid stress de bezoeken
steeds met zich mee brachten. Het niet verplicht na te hoeven denken aan
tumoren, over nu keuzes moeten maken, leven en dood, systemen die van alles
willen, kenbaar moeten maken wat ik nu wil. Ik ervaar rust, ontspanning en wat
is dat fijn. En ja, ik ben mij nog steeds ten volle bewust van de kanker en de
risico’s die de prognose geven. Ik ervaar dat ik nu verder kan kijken wat een
bijdrage is voor mijn lichaam, er is meer ruimte ontstaan hiervoor. Er komt op
mijn pad allerlei interessante informatie over andere technieken, voeding,
energetisch werken, zoveel meer mogelijkheden die zich nu voordoen.
Ik laat het mijn wereld binnenkomen en kies iedere keer weer voor de grootste
bijdrage. Wat geniet ik van de vernieuwende informatie voor mij, de nieuwe
mogelijkheden die ik nooit had kunnen bedenken.
Regelmatig slaat de paniek en angst van deze realiteit toe, en stel ik vragen ook aan manlief zoals; Wat als ik wel doodga, omdat ik nu anders kies? Hij dan antwoord; lieverd, niemand weet of je de goede keuze maakt. En als de uitkomst anders is dan we hoopten, dan gaan we dan wel zien wat er nog meer mogelijk is. Ik kan je niet vertellen hoe dankbaar ben ik voor hem en alle keuzes die hij maakt en gemaakt heeft.
Ik zie opnieuw de cadeaus die ik steeds mag ontvangen in dit avontuur. Ik ben dankbaar voor mijzelf en voor de keuzes die ik nu maak.
Liefs Lea
21 september 2019
p.s. Haal eruit wat werkt voor jou en laat de rest bij mij.
Informatie over Poc & Pod en Access Consciousness;
Nederlands 
English
Recente reacties