Dit is hoe het werkt voor mij, geen waarheid voor jou en mij is gelijk. Haal eruit wat werkt voor jou en laat de rest bij mij.
32 dagen na de ontdekking, mochten we
weer op gesprek met een dokter. Blijkbaar vond ik het spannender dan ik had
gedacht, of liet ik mij mee slepen in deze realiteit? Waar ik de angsten
waarnam en die van mij had gemaakt, cute not bright. In de wachtkamer sloeg het
toe en appte ik; Help. Gelukkig, niets melodramatisch of zo, Hahaha. Vriendin
appte terug, je muurtjes al laten zakken? Oh, pff nee, hoe kan ik die vergeten?
Bij het volgende appje; vergroot je energieveld. Oh ja, wat stom, ook vergeten.
Gelukkig maak ik mijzelf nooit fout, dat ik het altijd zelf moet kunnen
enzovoorts (knipoog). Die zin en onzin, van het altijd zelf moeten kunnen, je
weet toch hoe je het moet doen, en nog meer van die heerlijke gedachten die je
rond laten draaien en mij vastzetten in doemdenken. Terug naar de wachtrij, na
de muurtjes te laten zakken en het vergrote energieveld, paste ik ook mijn
allowence (toelating) erbij aan. En ik haalde een stuk makkelijker adem, de
ruimte werd groter en ik ontspande. Op dat moment ging de deur open, mevrouw
Klinkhamer werd er geroepen. Ja, BINGO, ik kom eraan, was mijn reactie daarop.
De dokter deed een stap naar voren, toen wij op weg waren naar zijn kamer. En
daar stond hij, in een lichtblauwe Hawaï blouse. Geweldig, wat een super outfit
voor een oncoloog. Ik werd hier helemaal blij van. Ik bedoel, als je dan een
bericht moet gaan krijgen die je niet wenst, dan in ieder geval met een
vrolijke blouse. Deze dokter is heel aardig, hij heeft iets over hem waar ik
mij heel erg thuis bij voel. Hij is het type die sprankelende sterretjes in
zijn ogen heeft, een ontwapenende glimlach en een prettige stem om naar te
luisteren. Wij nemen plaats in de stoelen en de dokter steekt af met het
verhaal over chemotherapie. Ik onderbreek hem beleefd met de vraag of de
uitslag al binnen is van de scans van mijn lichaam. Er vanuit gaande dat we die
al hadden gehad, excuseerde hij zich en zocht de alreeds bekende uitslagen op
in zijn computer. En daar hebben het eerste “goede” nieuws, sinds dit avontuur
is gestart. De rest van uw lichaam is schoon, mevrouw Klinkhamer. YES!!, super
blij mee. Dit betekent dat ik mij alleen hoef te richten op de 6 en 9 cm grote
tumoren. Verassing? Nee, eigenlijk niet. Op het moment dat de radioactieve
vloeistof in mijn lichaam gleed, voelde ik de tumoren koud worden. Ik deed
direct een gevoel check door de rest van mijn lichaam. Voel ik dit koude gevoel
nog ergens in mijn lichaam? Nee, ik wist toen dat het alleen in mijn borst
bevond. En hoe bijzonder eigenlijk, dat ik niet op mijn waarneming wilde
geloven. De angst dat ik het verkeerd zou interpreteren, dat het toch ergens
door mijn lichaam zat en ik dat niet heb opgemerkt. Bijzonder, dat ik niet durf
te kiezen, kiezen is slechts een keuze maken. Mooi leermoment, angst is zo een
grote afleider van wat er werkelijk is. Deze periode laat zich beschrijven als
een periode van angst, weten, twijfelen, veel vragen stellen, mijn lichaam
vertrouwen op de informatie die het geeft, bij mij zelf blijven, hoppend in
deze realiteit en mijn realiteit en al deze scenario’s kan ik in 10 minuten de
revue laten passeren. En iedere keer opnieuw keuzes maken, gebaseerd op wat ik dan
weet. De keuze die ik hier nu maak is, dat ik mag twijfelen. Het is niet
verkeerd om te twijfelen en ik niet vertrouw op wat ik dan waarneem. Het is wat
het is en ik heb hier het inzicht gekregen, dat ik mag vertrouwen op wat ik
waarneem, dat wat mijn lichaam weet en aangeeft. Dankjewel, lief lichaam voor
deze les. Terug naar het gesprek met de dokter, waarin hij begon te vertellen
over de chemotherapie. Er is voor mij een traject bedacht van 6 maanden, met 2
soorten chemotherapie. De eerste 4 sessies 1 keer per 2 weken, gevolgd door
wekelijks een kuur van 12 weken. (De specifieke stoffen zijn beschreven
onderaan deze pagina.) Met monitorende schema’s op het effect van mijn lichaam
of die dat kan volhouden, op de tumor of die gaat reageren en hoe. Het is een
heftig proces, die ik niet moet onderschatten en ook niet overschatten. De
hoeveelheid en heftigheid van deze informatie is enigszins overweldigend. Nu
ben ik niet van de categorie omdat de dokter het zegt, ik ben graag goed
geïnformeerd over wat ze willen gaan doen. Informatie creëert ruimte voor
mogelijkheden en daar hou ik van. De dokter verteld verder over medicatie tegen
de symptomen van de kuren, dat deze tegenwoordig zo goed helpen. En ik denk
alleen maar, je spuit gif in mijn lijf, wat mijn lichaam ziek maakt. En voor de
ziektesymptomen geven je nog meer gif, ipov (interesting point of vieuw, zie
access consciousness) ik poc en pod alles wat de dokter zegt. Dit is deze
realiteit, niet mijn realiteit. Het plan van aanpak is na het half jaar chemo, opereren,
na de operatie een chemokuur en hormoontherapie. De operatie staat
onomstotelijk vast, een borstsparende of borstamputatie is afhankelijk van de
gevolgen van de chemotherapie. Na het gesprek aangehoord te hebben, vertel ik
de dokter dat ik graag na wil denken over de informatie die hij mij gegeven
heeft. Hij vraagt mij wat de reden is voor mijn bedenktijd en of dat gebaseerd
is op vervelende ervaring bij anderen. Ik vertel hem dat het voor mij moeilijk
valt te rijmen dat ik mijn lichaam ga verzwakken door dingen dood en kapot te
maken in mijn lijf en dat dit in het voordeel voor mijn genezing moet gaan
werken. Ik vraag hem naar, wat is er nog meer mogelijk? Vertel hem, dat ik meer
informatie wil gaan inwinnen voor meer mogelijkheden. Ik vraag hem of hij wil
opschrijven voor mij, welke type kanker ik heb, welke grondstoffen die
chemotherapie bevatten. Ik wil alles nakijken, nalezen en daarna mijn keuze
gaan maken. Dan zegt hij plotseling; als je over winstpercentages gaat praten,
dan is het percentage 5%, maximaal 10 %. Ik reageer verbaast en vraag hem wat
hij bedoeld, ik was zo druk in mijn hoofd bezig met mijn eigen gedachten en
alles te poc en podten. Hij herhaalt zich met andere woorden; van de 100
vrouwen waarbij dit traject wordt ingezet, zijn er 5 vrouwen met een positief
resultaat, hooguit 10 vrouwen waar dit bij werkt. Ik ben perplex van deze
informatie, even kon ik niet nadenken. Ik hoor mijzelf zeggen; dankjewel voor
deze informatie dit gaat mij helpen bij het maken van een keuze. 5%? serieus
5%? Een lot kopen in een loterij met een winstkans op 5 % is voor mij een
kansloze optie, weggegooid geld. Wie en wat heeft ooit bedacht dat ik mijn
lichaam wil verzwakken, ziek van de symptomen, grote kans op blijvende schade
met een 5 % kans op verkleining van een tumor, die toch operatief moet worden
verwijderd? Het voelt voor mij alsof er een burenruzie is, de politie is gebeld
en die komt en denkt, oh voordat dit uit de hand loopt gooien we er een paar
kernraketten op, probleem opgelost. Gevalletje, operatie geslaagd, patiënt
overleden. Ik hou van mijn brein en hoe die werkt. Wat ben ik immens blij met
de informatie die de arts heeft gegeven en dat ik heb doorgevraagd. En wat
verbaas ik mij wederom over de medische wetenschap en wereld. Ik verfoei deze
wetenschap niet, net als de alternatieve sector. Ik ben dankbaar voor mij, mijn
denkwijze, mijn handelwijze. Er is voor mij niet 1 manier die zaligmakend is,
dit is maatwerk van alle wetenschap die er is, specifiek voor mij en mijn
lichaam. We spreken af, na de vakantie van de dokter, en ik dan bekend zal
maken welke keuze ik dan gemaakt heb. Ondertussen zal ik de onderzoeken doen,
die er voor nodig zijn om de chemotherapie te starten, mocht ik daar toch voor
kiezen. Gewapend met nieuwe afspraken lopen manlief en ik even later door de
hal. Met een megagrote glimlach op onze gezichten, wat kan een mens toch blij
zijn met de diagnose borstkanker. Het is alleen maar borstkanker! Geen lijf vol
met woekerende kankercellen, het is slechts 6 en 9 cm groot wat uit mijn
lichaam mag verdwijnen. En daar gaan we voor!
Voor het eerst lopen we samen opgewekt en vol met goede moed het parkeerterrein
op. Wat ben ik een gezegend en dankbaar mens.
Wat is hier nog meer mogelijk? En hoe wordt het nog beter dan dit? Welke avonturen mag ik hier gaan beleven die grootser zijn dan ik ooit had kunnen bedenken?
All of life comes to me with ease, joy and glory.
Lea Klinkhamer
19 juli 2019
Informatie over de chemokuur;
4keer 2wekelijks AC (A= Adriamycine een anthracycline. Anthracyclines beschadigen het DNA van kankercellen. Ze zijn chemisch verwant aan een giftig antibioticum. Ze zijn heel effectief: Een belangrijk nadeel van anthracyclines is dat ze hartschade kunnen veroorzaken. C = cyclofosfamide, een alkylaat. alkylaat dit is een afgeleide van mosterdgas. Het beschadigt het DNA van kankercellen door daar atoomgroepen aan te hangen. *12 weken kuur paclitaxel, een taxaan. Taxanen verstoren de celstructuur waardoor celdeling niet meer goed plaatsvindt.
Informatie over Poc & Pod, access consciousness;
Nederlands 
English
Recente reacties